HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Markus Mercier:
- Co proponujesz Dymitrow?
- Rozdzielamy siĂŞ i ustalamy miejsce spotkania?
- Tak na pewno szybciej zaÂłatwimy obie sprawy.
- W kaÂżdym razie jak byÂś potrzebowaÂł pomocy to moÂżesz na mnie liczyĂŚ.

Markus Mercier:
- W takim razie widzimy siĂŞ pod ÂŚciĂŞtym Elfem.
WykonujĂŞ przyjacielski poÂżegnalny gest rĂŞkÂą i kierujĂŞ siĂŞ do domu Mendozy.
Na miejscu oddajê konia s³u¿¹cemu i kierujê siê do wejœcia do budynku.
JeÂśli sÂłuÂżba nie zareaguje i nie wyjdzie mi na spotkanie w drzwiach to wchodzĂŞ i zaraz za drzwiami rozpinam i ÂściÂągam pÂłaszcz, ÂściÂągam rĂłwnieÂż rĂŞkawiczki, odchrzÂąkujĂŞ i czekam na sÂłuÂżbĂŞ.
- Porucznik Markus Mercier do Pana Mendozy. Nie byÂłem umĂłwiony, ale moÂże mnie oczekiwaĂŚ.
RozglÂądam siĂŞ po domu nie wychodzÂąc poza przedpokĂłj.

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-01-20 07:21:47)

Markus Mercier:
PrzyjmujĂŞ kieliszek z winem i podchodzĂŞ do wskazanego fotela a nastĂŞpnie rozsiadam siĂŞ w nim wygodnie.
SmakujĂŞ Âłyk wina i delektujĂŞ siĂŞ nim w ciszy po czym odzywam siĂŞ:
- Panie Mendoza. Ja w sprawie Twojej cĂłrki. SÂłyszaÂłem o tym nieszczĂŞÂściu.
MĂłwiĂŞ bez wiĂŞkszego przejĂŞcia. Staram siĂŞ aby moje sÂłowa byÂły rzeczowe.
- Niewielu zostaÂło porzÂądnych ludzi jak my, wiĂŞc wypadaÂło by sobie pomagaĂŚ w potrzebie.
Wstaje i zaczynam siĂŞ przechadzaĂŚ po pokoju.
- Z tego co siĂŞ dowiedziaÂłem to staÂła siĂŞ ona celem raptu jakiegoÂś.
PodchodzĂŞ do biurka Mendozy i zerkam niepostrzeÂżenie na porozrzucane papiery - ciekawe czego dotyczÂą?
NastĂŞpnie z powrotem patrzĂŞ Mendozie w twarz:
- Jak mogĂŞ Ci pomĂłc przyjacielu.

Zwroty jakich uÂżywam nie majÂą na celu przerysowywaĂŚ naszych relacji, a jedynie byĂŚ zwrotami grzecznoÂściowymi miĂŞdzy Âżyczliwymi sobie osobami o tym samym statusie.
(Etykieta + wiarygodnoœÌ)

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-01-20 13:48:42)

*** Mercier ***

Mercier rzuciÂł szybkim okiem na papiery. W wiĂŞkszoÂści byÂły to weksle dÂłuÂżnicze, sumy wypisane byÂły tak koÂślawo, Âże ich nie odczytaÂł, ale cyfr w rzĂŞdzie byÂło sporo. ByÂło tam teÂż parĂŞ zaczĂŞtych listĂłw. Na swoim biurku Mendoza zgromadziÂł na pewno malutki majÂątek.

AleÂż dziĂŞkujĂŞ szanowny Panie… Znaczy drogi przyjacielu - poprawiÂł siĂŞ upiÂł Âłyk wina, nieco za duÂży i  siĂŞ zakrztusiÂł po chwili opanowaÂł siĂŞ i dodaÂł - znaczy PaĂąska pomoc choĂŚ nieoceniona jest juÂż zbĂŞdna. CĂłrka wrĂłciÂła. CaÂła i zdrowa - dodaÂł jeszcze bardziej poÂśpiesznie. - Ale jestem wielce rad z poÂśpiechu i zainteresowania problemem. Konstancjo!! - zawoÂłaÂł - PrzyprowadÂź tu mojÂą cĂłrkĂŞ! - niemal od razu boczne drzwi siĂŞ uchyliÂły a do pomieszczenia weszÂła prawdziwa piĂŞknoœÌ.



DÂługie blond wÂłosy opadajÂące falami na zgrabne odsÂłoniĂŞte ramiona. DuÂże, bystre oczy, malutki ale zadziorny nosek. WyglÂądaÂła jeszcze piĂŞkniej niÂż miniatura, w ktĂłrÂą Mercier tak intensywnie siĂŞ wpatrywaÂł. PoruszaÂła siĂŞ z gracjÂą i pewnoÂściÂą siebie. Uprzejmie dygnĂŞÂła.

- Moja cĂłrka Anna - przedstawiÂł Mendoza.

Dziewczyna skinĂŞÂła posÂłusznie gÂłowÂą, ale ÂściÂągnĂŞÂła gniewnie brwi. Ta odrobina buntu i arogancji tylko dodaÂła jej uroku...


*** Dymitrow ***

Dymitrow z Torresem usiedli w niewielkim pomieszczeniu niedaleko koszarowej kuchni. Torres wyci¹gn¹³ sk¹dœ butelczynê i dwa kubki. Po dwóch szybkich kolejkach zaczêli spokojnie rozmawiaÌ. Gdy Dymitrow spyta³ o zaginionych gwardzistów Torres nieco posmutnia³.
- Niestety. Masz racjĂŞ. ZaginĂŞÂła grupa sierÂżanta Castle. Mieli unieszkodliwiĂŚ grupĂŞ banitĂłw i zaginĂŞli. Dwie grupy juÂż ich szukaÂły. Nawet pojawiÂło siĂŞ podejrzenie o dezercjĂŞ. Ale jeÂśli jest tak jak mĂłwisz. Musi siĂŞ o tym dowiedzieĂŚ kapitan Bequist. Wypili jeszcze po jednym i dopiero wtedy Torres wstaÂł i powiedziaÂł.
- SÂłuchaj Ja ci wierzĂŞ. Ale ja niewiele sam mogĂŞ zrobiĂŚ to co powiedziaÂłeÂś mi musisz przestawiĂŚ Livertowi. JeÂśli go przekonamy pewno jeszcze dzisiaj ruszymy.

Dymitrow ruszyÂł za Torresem. Schodami wspiĂŞli siĂŞ na piĂŞtro i po krĂłtkim spacerze dostali siĂŞ przed biuro kapitana. Torres bez zastanowienia otworzyÂł drzwi i wszedÂł do Âśrodka. Dymitrowa to rĂłwnieÂż zaskakiwaÂło z jakÂą bezpoÂśrednioÂściÂą gwardziÂści odnosili siĂŞ do swojego kapitana. Mimo to wszedÂł za Torresem.

Gabinet byÂł duÂży, ale kiepsko oÂświetlony niewielkimi oknami. Za duÂżym biurkiem zawalonym mapami siedziaÂł Livert Bequist.



ByÂł to Âśredniego wzrostu mĂŞÂżczyzna. JuÂż starszy, po tym jak siĂŞ nosiÂł widaĂŚ byÂło doÂświadczonego ÂżoÂłnierza. Obok niego staÂło jego dwĂłch adiutantĂłw. Na widok nie do koĂąca proszonych goÂści. PodniĂłsÂł sie i powiedziaÂł.

- Torres. Akurat mia³em ciê wezwaÌ. - zacz¹³ kapitan.

Torres zatrzyma³ sie parê kroków przed biurkiem i zacz¹³.

- Panie Kapitanie. To NikoÂła Dymitrow, sÂłyszaÂł Pan o nim. OdnalazÂł  grupĂŞ sierÂżanta Castle… - Kapitan przerwaÂł Torresowi podniesieniem rĂŞki.

- Wybacz Torres, ale zostaÂłem zmuszony... - Bequist nabraÂł powietrza, szykujÂąc siĂŞ do wypowiedzenia czegoÂś co z trudem miaÂło mu przejœÌ przez gardÂło. - Jackobie Torres jesteÂś aresztowany w imieniu Cesarza za rozboje, gwaÂłty i kradzieÂże, oraz za oczernianie dobrego imienia Gwardii Dominante! Do czasu procesu zostaniesz osadzony w miejskim wiĂŞzieniu… - Adiutanci kapitana ruszyli w kierunku Torresa -  Oddaj broĂą Jackobie, nie pogarszaj swojej sytuacji….

-----------------

Mercier test spostrzegawczoÂści 10

Markus Mercier:
WpatrujĂŞ siĂŞ w zachwycie (trochĂŞ przesadnym - etykieta) w cĂłrkĂŞ Mendozy i odstawiam kielich.
IdĂŞ w kierunku Anny po drodze kierujÂąc sÂłowa na zmianĂŞ do niej i Mendozy.
- AnioÂł! SÂłowo dajĂŞ Mendoza. WiedziaÂłem, Âże masz piĂŞkne cĂłrki, ale nie spodziewaÂłem siĂŞ, Âże aÂż tak!
PodchodzĂŞ do niej i wyciÂągam do niej dÂłoĂą. Nietaktem byÂło by gdyby nie podaÂła mi swojej.
Kierujê j¹ przodem w kierunku fotela. Idê pó³ kroku za ni¹, praw¹ d³oni¹ trzymam za jej praw¹ d³où, a lew¹ za plecami pod ³okieÌ. Prowadzê krokiem jakiegoœ dworskiego taùca. Zaraz przed fotelem wykonujê ni¹ obrót.
- Jaka gracja! CzÂłowiek od razu czuje siĂŞ z 10 lat mÂłodszy. Oj gdybym nie miaÂł swoich lat to pewnie z ÂłatwoÂściÂą mogÂła byÂś Pani mi w gÂłowie pomieszaĂŚ.
UÂśmiecham siĂŞ szczerze. NastĂŞpnie sadzam jÂą na fotelu.
Staram siĂŞ, by moje zachowanie okazywaÂło uwielbienie wzglĂŞdem tej mÂłodej panny i nie byÂło w Âżaden sposĂłb odebrane jako afront.
Ustawiam siĂŞ tak Âżeby oboje mnie mieli w swoim polu widzenia. PodnoszĂŞ kielich i biorĂŞ Âłyk.
- Powiedz mi drogi przyjacielu i Ty piêkna Pani có¿ to siê sta³o? Rozumiem ¿e Panienka ca³a i zdrowa do domu wróci³a, ale szczerze jestem ciekaw jakie¿ by³y ku temu okolicznoœci.
- Wybacz przyjacielu, ale innego pomysÂłu nie mam aby jeszcze chwile przedÂłuÂżyĂŚ chwilĂŞ obcowania z tÂą piĂŞknoÂściÂą.
UÂśmiecham siĂŞ sympatycznie jednoczeÂśnie robiÂąc przepraszajÂąca minĂŞ w stronĂŞ Anny.

Ostatnio edytowany przez Raga (2017-01-23 08:30:25)

NikoÂła Dymitrow:
- Kapitanie to odbyÂło siĂŞ wczoraj... - streszcza mu historie spotkania rabusiĂłw, walki z nimi oraz odkrycia zniszczonych przez kule mundurĂłw na nich.
- Po tym wszystkim wyruszyÂłem na ich poszukiwania i trop prowadzi do ruin... jest ich tam sporo wiĂŞc przydaÂła by mi siĂŞ pomoc Pana i gwardii Dominante.
- Jestem gotĂłw sÂłuÂżyĂŚ panu. Trzeba oczyÂściĂŚ imiĂŞ pana Torresa, ktĂłry jest zacnym czÂłowiekiem i nie zasÂługuje na takie traktowanie.
- ChcĂŞ teÂż Pana sÂłowo kapitanie, Âże do czasu rozwiÂązania tej sprawy Torresowi siĂŞ nic nie stanie. KtoÂś chce siĂŞ pozbyĂŚ dobrego czÂłowieka i szanowanego gwardzisty oczerniajÂąc go. MoÂżliwe, Âże Torres jest albo byÂł blisko odkrycia jakiegoÂś spisek... czemuÂż by inaczej ktoÂś robiÂł sobie tyle trudu Âżeby go zdyskredytowaĂŚ zamiast po prostu zabiĂŚ ?
ObserwujĂŞ bacznie kapitana i czekam na jego reakcjĂŞ, dÂłoĂą mam blisko lewaka ale nie na tyle Âżeby wzbudziĂŚ podejrzenia.

*** Mercier ***

Konstancja od³¹czy³a siê od Anny, która odprowadza³a Merciera czujnym wzrokiem i poda³a wychodz¹cemu p³aszcz. Szeptem potwierdzi³a, ¿e przeka¿e s³owa Panience.

Mercier znalazÂł siĂŞ na ulicy i ruszyÂł w kierunku KoÂścioÂła pod wezwaniem Gniewu PaĂąskiego.

ÂŚwiÂątynia ta wielkoÂściÂą dorĂłwnywaÂła katedrom w innych czĂŞÂściach Kordu. GĂłrowaÂła strzelistymi wieÂżami nad sÂąsiadujÂącymi budynkami. PrzewyÂższaÂła je przepychem rzeÂźb i zdobieĂą. CaÂły fronton koÂścioÂła przedstawiaÂł scenĂŞ upadku rodian. Przez olbrzymie wrota mogÂłaby przejechaĂŚ para jeÂźdÂźcĂłw obok siebie nawet nie schylajÂąc g³ów.  WnĂŞtrze rĂłwnieÂż przytÂłaczaÂło przestrzeniom, kunsztem architektonicznym i artystycznym. G³ówny oÂłtarz w caÂłoÂści inkrustowany zÂłotem i drogimi kamieniami. PrzedstawiaÂł Âśw. Doriana, ktĂłry dwurĂŞcznym mieczem przygwoÂździÂł do ziemi potĂŞÂżnego deviria. Mistrzostwo rzeÂźbiarza byÂło niezaprzeczalne. UchwyciÂł kaÂżdÂą czÂąstkĂŞ gniewu promieniujÂącego od ÂŚwiĂŞtego. Jego nieludzkÂą wrĂŞcz si³ê i potĂŞgĂŞ wiary w Jedynego. Mercier zatrzymaÂł siĂŞ zauroczony grÂą kolorowych refleksĂłw rzucanych przez olbrzymie witraÂże. Dopiero pochwili uklĂŞkn¹³ i zmĂłwiÂł krĂłtkÂą modlitwĂŞ. Po czym zag³êbiÂł siĂŞ miĂŞdzy Âławy w kierunku konfesjonaÂłu. Gdzie, jak zapewniaÂł koÂścielny, spotkany na schodach, miaÂł obecnie znajdowaĂŚ siĂŞ Romero.

Mercier znalazÂł go bez trudu. W cieniu bogato zdobionego konfesjonaÂłu siedziaÂł Romero. Na kolanach miaÂł rozÂłoÂżony brewiarz. Jednak szczelnie zamkniĂŞte powieki caÂłkowicie uniemoÂżliwiÂły czytanie. Gdy Mercier podszedÂł jeszcze parĂŞ krokĂłw cichy szmer oddechu okazaÂł siĂŞ odgÂłosem nie tyle szeptanej modlitwy co prĂŞdzej cichego chrapania.

*** Dymitrow ***

Livret w zamyœleniu zacz¹³ bawiÌ siê swoj¹ krótk¹ bródk¹. Brwi œci¹gn¹³ mocno rozwa¿aj¹c s³owa zwiadowcy.
- Teraz wszystko zaczyna siê klarowaÌ. - powiedzia³ ciê¿ko wzdychaj¹c. - Niestety Lantess zwi¹za³ mi rêce. Chroni³em gwardiê jak tylko potrafi³em, ale ktoœ mocno wp³ywa na Gubernatora. Dziwi mnie, ¿e da³ wiarê tym oberwaùcom, którzy oskar¿yli Torresa. Jednak ten ktoœ ma du¿y wp³yw na Gubernatora tak silny, ¿e ca³a Gwardia zosta³a ujêta w z³ym œwietle. Bojê siê, ¿e jakiekolwiek dzia³ania, które teraz podejmiemy zostan¹ obrócone przeciwko nam, zosta³o mi to doœÌ dosadnie przekazane. Jako gwardia nie jesteœmy w stanie podj¹Ì teraz skutecznych dzia³aù, automatycznie zostaniemy oskar¿eni o fa³szowanie zeznaù by uratowaÌ towarzysza broni. Takie dzia³ania w najlepszym wypadku nie pomog¹ Torresowi w najgorszym pogr¹¿¹ do reszty Gwardiê.

ZapadÂła krĂŞpujÂąca cisza. Po chwili Kapitan kontynuowaÂł.

-  Pewno nie uda nam siĂŞ pomĂłc Torresowi…. Oby jego ofiara pomogÂła uratowaĂŚ samÂą gwardiĂŞ. - Livert oparÂł Âłokcie na biurku i schowaÂł w dÂłoniach twarz… Po chwili wyprostowaÂł siĂŞ, a chwilowa sÂłaboÂści natychmiast zniknĂŞÂła, pozostawiajÂąc si³ê i pewnoœÌ siebie.

- Dymitrow! S³uchaj! Jesteœ, tak jak my, przyjacielem Torresa i wiem, ¿e sprawy tak nie zostawisz. Torres jest bardzo dobrym ¿o³nierzem. ¯aden z nas nie chce go zostawiÌ. My jednak mamy zwi¹zane rêce. Ciebie z kolei nie obejmuj¹ rozkazy Lantessa, ty mo¿esz coœ zmieniÌ w tej sytuacji. Postaram siê znaleŸÌ ci paru ludzi do pomocy i przeka¿ê przez nich co uda mi siê ustaliÌ. Jestem tak¿e do twojej dyspozycji we wszystkim co by³o by ci potrzebne. Najlepiej jednak nie kontaktujemy siê osobiœcie. Niestety otwarty szturm oddzia³u gwardii na umocnion¹ siedzibê bandytów nie wchodzi w rachubê, ale liczê ¿e wymyœlisz coœ innego.