HartFord - INTERFACE ZERO PBF

Mercier przebraÂł siĂŞ szybko i wyruszyÂł w drogĂŞ. ÂŚpieszÂąc siĂŞ na umĂłwione spotkanie. Z trudem przepchaÂł siĂŞ przez zatÂłoczone miasto docierajÂąc do umĂłwionego miejsca spotkania. Budynek gospody jak wszystkie w tej czĂŞÂści Dominante byÂł wysoki, wymurowany z biaÂłego kamienia z okiennicami pomalowanymi na niebiesko. PiĂŞknie zdobiony pÂłaskorzeÂźbami z motywami kwiatowymi. Zgodnie z ostatnio panujÂącÂą modÂą rzeÂźby pociÂągniĂŞto kolorowÂą emaliÂą. Ticcariemu nie podobaÂła siĂŞ ta pstrokacizna czemu nie raz daÂł juÂż upust. Nad drzwiami wisiaÂł duÂży szyld przedstawiajÂący zÂłoty kielich peÂłen wina oraz misĂŞ peÂłnÂą jadla. Malarz spisaÂł siĂŞ doskonale. Bo szyld bardziej przypominaÂł piĂŞkny realistyczny obraz aniÂżeli jedynie prosty znak. Gospoda niedaleko ratusza byÂła miejscem szykownym i drogim. ToteÂż nie byÂło tam gwaru typowego dla tego podobnych miejsc.
Mercier wszedÂł do Âśrodka ÂściÂągajÂąc z gÂłowy kapelusz. Zapachy jakie siĂŞ w Âśrodku rozchodziÂły natychmiast obudziÂły jego apetyt. Tak wiĂŞc dopiero po chwili dostrzegÂł piĂŞknÂą kobietĂŞ siedzÂącÂą za stoÂłem z kielichem w dÂłoni, ktĂłra siĂŞ mu przyglÂądaÂła z wielkim zainteresowaniem.
Mercier skierowaÂł swoje kroki ku Milady.

Milady del Hielo - w³aœcicielka B³êkitnej Laguny. Zapewne przekroczy³a ju¿ 40 rok ¿ycia. Jednak nie by³o po niej praktycznie widaÌ up³ywaj¹cego czasu. By³a najm³odsz¹ w³aœcicielk¹ domu uciech w Dominante, Wbrew pozorom dosz³a do tego niemal sama dziêki swojemu sprytowi i kontaktom jakie szybko sobie wyrobi³a. Hrabia Moreau szybko dostrzeg³ jej potencja³ i przyœpieszy³ ca³oœÌ. Milady sta³a siê jednym z najlepszych informatorów hrabiego. Mercier by³ pod g³êbokim wra¿eniem jej umiejêtnoœci gromadzenia informacji oraz oczywiœcie jej niezwyk³ej urody. Gdy zabrak³o hrabiego biskup przej¹³ sieÌ informatorów, jednak Milady szybko trafi³a w jego nie³aski za spraw¹ swoich przekonaù. Otó¿ Milady wierzy w równouprawnienie, do tego stopnia, ¿e Mercier kiedyœ doszed³ do wniosku, ¿e Milady ¿yje w przeœwiadczeniu, ¿e s³absza p³eÌ jest w rzeczywistoœci silniejsz¹. No a Giovanni nale¿y do ortodoksyjnej grupy uwa¿aj¹cej, ¿e zgodnie z doœÌ luŸno interpretowanymi s³owami proroka, ka¿dy powinien dzia³aÌ zgodnie ze swoimi uzdolnieniami i powo³aniem. Tak wiêc kobiety powinny nie wtr¹caÌ siê do wojny, interesów i polityki, a zajmowaÌ siê domem i dzieÌmi. Tymczasem Milady uwa¿a³a wrêcz odwrotnie. Gdyby nie mo¿liwoœci i wp³ywy jakimi dysponowa³a Milady wyl¹dowa³aby na stosie. Nie dziw wiêc, ¿e szybko nawi¹za³a niÌ porozumienia z Mercierem.



- Witaj Markusie - powiedziaÂła ze skromnym uÂśmiechem i zamrugaÂła dÂługimi rzĂŞsami.

MiaÂła delikatnÂą twarz z duÂżymi jasnozielonymi oczami. Nie uÂśmiechaÂła siĂŞ czĂŞsto. Lecz moÂże dlatego jej uÂśmiech byÂł tak obezwÂładniajÂący. Blond wÂłosy miaÂła  dÂługie uÂłoÂżone w modnÂą fryzurĂŞ. SiedziaÂła sama przy maÂłym stole zastawionym misÂą z owocami i karafkÂą z rubinowym cynzyjskim winem. WskazaÂła rĂŞkÂą puste krzesÂło, ktĂłre wydawaÂło siĂŞ na niego czekaĂŚ. Mercier usiadÂł i rozejrzaÂł siĂŞ dookoÂła. Przy pojedynczych stoÂłach siedzieli bardzo dobrze ubrani szlachcice raczyli siĂŞ jadÂłem i napitkiem w spokoju prowadzÂąc powaÂżne konwersacje. Gospoda ta byÂła caÂłkowitym przeciwieĂąstwem ÂściĂŞtego elfa. Gdzie niemal zawsze panuje gwar i tÂłok przy wspĂłlnych Âławach.

- Dawno siê nie widzieliœmy drogi przyjacielu - zaczê³a, lustruj¹c ca³¹ jego postaÌ przeci¹g³ym spojrzeniem. - Zmieni³eœ siê.... Posiwia³eœ i przybra³eœ na wadze - stwierdzi³a kwaœno

Ona siĂŞ nie zmieniÂła, wrĂŞcz Mercier gotĂłw byÂł przyznaĂŚ, Âże wyÂładniaÂła.

----
Dymitrow

Dymitrow z Colonem dotarli do siedziby Gwardii. Rana w boku doskwiera³a. Ca³a koszula przesi¹k³a krwi¹. Chwilami gdy koù st¹pn¹³ mocniej rana szarpa³a strasznym bólem. Dymitrow z trudem zsiad³ z konia. By³ blady i wyczerpany. Siad³ na ³awie przed budynkiem i stwierdzi³, ¿e musi odpocz¹Ì. Colon znikn¹³ w œrodku razem z kobiet¹ i dzieckiem. Po chwili wyszed³ w towarzystwie jednego z gwardzistów i powiedzia³.
- NikoÂła. ChodÂź, trzeba opatrzyĂŚ tÂą ranĂŞ. Pensar - wskazaÂł na towarzysza - zna siĂŞ na leczeniu ran.
Dymitrow pokrzepi³ siê resztk¹ ze swojej manierki na pokrzepienie. Stara³ siê mocno znieczuliÌ przez ca³¹ drog¹ do stra¿nicy. Jednak manierka, któr¹ mia³ przy sobie zawiera³a zbyt skromn¹ iloœÌ trunku by osi¹gn¹Ì zadowalaj¹cy Dymitrowa efekt.
Pensar zaprowadziÂł ich do duÂżego pomieszczenia na parterze. KazaÂł siĂŞ Agaryjczykowi rozebraĂŚ. Poczym popatrzyÂł krytycznie na ranĂŞ i powiedziaÂł.
- G³êboka rana. Ale nie zabrudzona. Tylko parĂŞ wÂłoskĂłw z koszuli przykleiÂło siĂŞ do rany.  - Pensar mĂłwiÂł badzo cicho i trzeba byÂło siĂŞ wsÂłuchiwaĂŚ, Âżeby go zrozumieĂŚ. - po³ó¿ siĂŞ na stole. - dokoĂączyÂł, gdy siĂŞ przyjrzaÂł ranie dokÂładnie - trzeba bĂŞdzie to zszyĂŚ.
Dymitrow westchn¹³ ciê¿ko. Zna³ ten ból, ale nigdy ochoczo nie dawa³ siê k³uÌ ig³¹. Po³o¿y³ siê jednak na stole i wycierpia³ ca³y zabieg.
By³ jeszcze bardziej obola³y ni¿ przed zabiegiem. Pensar owin¹³ go w ko³o czystym banda¿em i powiedzia³ swoim cichym g³osem.
- Bêdzie dobrze o ile nie bêdzie poœcigów, strzelanin i szermierki z 2 tygodnie, albo pewniej z 3. Rana jest bardzo g³êboka i straci³eœ Panie sporo krwi.
============================


Lecznie (-1 za ranê) 3 - nie uda³o siê. Rana bêdzie musia³a siê zrosn¹Ì tradycyjnie.
CaÂły czas pozostaje -1 do testĂłw.